Zonsopgang op de Groote Peel

woensdag 13 januari 2016, 23:32 door Karin de Jonge | 5.569x gelezen | 3 reacties

Op één van de kortste dagen van het jaar wilde ik op de Groote Peel bij Ospel een zonsopgang fotograferen. Vroeg opstaan was niet nodig, want de zon komt dan pas om tien over half negen op. Een half uurtje rijden, een kwartier lopen en toen stond ik om 8 uur op een degelijk plankier met uitzicht over de Peel in de richting van de al oranje kleurende hemel.

Op mijn gemak kon ik het statief opstellen en de eerste camera erop vastdraaien, compleet met groothoeklens (17-40) en een 6-stops grijsfilter. De andere camera met de 70-300 lens hing ik aan zo'n handige sling-draagriem op mijn heup, klaar om hopelijk vluchten ganzen voor de zon te vangen.

In deze gekke winter wil het maar niet koud worden dus het was niet bepaald afzien. Ik probeerde rustig wat lange sluitertijden uit want ik was lekker vroeg.

Canon Eos 5D Mark III, ISO 125, f 5.6, 35 seconden bij 17 mm (met 6-stops grijsfilter)
Het moment dat je op het schermpje van de camera het resultaat van je lange sluitertijd kunt zien, is bijna net zo spannend als toen ik in het verleden (dat net zo grijs is als ik nu zelf ben) de afdrukken bij de drogist uit de bak moest vissen en ze zenuwachtig door mijn handen liet gaan. Soms is er het “yes!” gevoel en soms is er alleen sprake van het “wis”gevoel.

Onderstaande foto besloot ik te houden vanwege het verrassende effect in de lucht.

Canon Eos Mark III, ISO 125, f 6.3, 45 seconden bij 17 mm (met 6-stops grijsfilter)
Ik stond me dus prima te vermaken in een natuurgebied waarin alleen vogelgeluiden te horen waren en in de verre verte wat blaffende honden. Met de losse camera kon ik inderdaad ganzen in silhouet vastleggen. Het was nog behoorlijk donker, merkte ik aan de hoge ISOwaarde.

Canon Eos Mark II, ISO 4000, f9, 1/250 seconde bij 300 mm
Soms vlogen de ganzen ook boven me langs en kon ik ze vastleggen door de bomen heen, wat mooie patronen opleverde, die in zwart-wit extra goed uit komen.

Canon Eos Mark II, ISO 800, f5.6, 1/250 seconde bij 300 mm

En toen kwam de zon op en verschenen er oranjeroze wolkjes aan de lucht, zoals ik al gehoopt had. Ik moet dan altijd terugdenken aan de lessen Griekse mythologie waarin ik leerde over Eos, de godin van de dageraad die met haar roze vingers de sluiers van de nacht wegtrok, zodat haar broer Helios met zijn zonnewagen het licht langs de hemel kon brengen. Als vingerafdrukken van Eos vormen zich de felgekleurde wolkjes boven de Groote Peel en piept de zon al door de bomenrij.

Gekleurde wolkjes kan iedereen vastleggen maar ik wil graag een tijdsopname die wat méér inhoudt. Dat vraagt om denkwerk, focus en uitproberen. Daardoor heb ik pas laat in de gaten dat er voetstappen in mijn richting te horen zijn.

Net heb ik de draadontspanner ingedrukt voor een opname van een halve minuut, of er stormt zonder pardon een hijgende meneer met een camera om zijn nek de trap van het plankier op, dat gelijk begint te trillen. Hij roept me toe dat hij zich toch nog had moeten haasten maar dat hij nog net op tijd was, omdat hij “hem” móest hebben! En met “hem” wordt dan mijn mooie godin met haar roze vingers bedoeld…

In mijn hoofd schrijf ik de opname die nog in de camera loopt, al af en verzoek deze heer of hij dan wel stil wil staan want ik ben met tijdsopnamen bezig. Vrolijk roept hij: “Ik ook!” waarop ik het niet kan laten om snibbig te reageren: “Uit de hand?!” Er komt geen antwoord.

Ik druk nog een keer af in de hoop dat de ondergrond niet zal bewegen, terwijl mijn ongevraagde collega er lustig op los schiet. Na een kleine minuut heeft hij wel het fatsoen om te vragen “of ie kan” en na mijn bevestigend antwoord banjert hij de trap weer af en verdwijnt al snel uit het zicht.

Ik stel me voor dat hij straks thuis een slaperige vrouw aan de ontbijttafel aantreft, die hem zal vragen of het gelukt is? En dan zal hij verzuchten: “Ja schat, ik was nét op tijd!”

Canon Eos Mark III, ISO 100, f 14, 13 seconden bij 17 mm (met 6-stops grijsfilter)
Als ik de oranjeroze wolkjes uiteindelijk toch op mijn eigen manier heb kunnen vastleggen, zie ik dat de warme winterzon de hele omgeving in een prachtig zacht licht heeft gezet, wat om verlenging van deze ochtendshoot vraagt. En zo is de dag al half om als ik uiteindelijk thuiskom.

Fotografie is de mooiste verslaving.

Canon Eos Mark III, ISO 100, f 14, 10 seconden bij 23 mm (met 6-stops grijsfilter)

Wil jij ook gave foto's maken?

Probeer twee weken gratis onze online cursussen over fotografie. Je krijgt direct toegang tot meer dan 100 cursussen. Na twee weken vervalt je proeflidmaatschap automatisch. Je zit dus nergens aan vast.

14 dagen gratis fotografiecursussen kijken

Over de auteur

Karin de Jonge is psycholoog en houdt van woorden. Zij schrijft, praat en luistert graag. Maar als woorden tekort schieten, is er gelukkig nog beeld. Als fotograaf wil zij momenten vastleggen die verdwijnen, in de hoop het tijdelijke tijdloos te maken. En in de hoop een emotie niet alleen te kunnen verwoorden maar ook te kunnen verbeelden.

3 reacties

Deel jouw mening

Let op: Op een artikel ouder dan een week kan alleen gereageerd worden door geregistreerde bezoekers.
Wil je toch reageren, log in of registreer je dan gratis.

Ook interessant

• 

  5 tips voor het maken van 'explosieve' speelgoedfoto's met een beperkt budget

  door Michelle Peeters

• 

  Oscar-geïnspireerde presets voor Luminar en Lightroom

  door Michelle Peeters

• 

  5 tips voor het fotograferen van de blauwe heikikker

  door Michelle Peeters

• 

  Zonsopgang mooier dan zonsondergang?

  door Michelle Peeters

• 

  13 mooie natuurgebieden in Nederland

  door Iris van Liempt

Toon alle artikelen binnen Persoonlijk