Maak het jezelf niet te makkelijk

Leuk artikel, had voor mij best wat langer mogen zijn! Ik ben amateurfotograaf dus heb zeker niet de pretentie een bijzondere foto te kunnen maken van een bezienswaardigheid. Ik probeer het meestal wel, maar ik heb er helaas niet altijd de tijd voor en soms werkt het weer ook niet echt mee om geïnspireerd te raken.
Ik probeer er meestal wel aan te denken om 'die' foto te maken vanaf het Kodakpunt. Ik ben het wel eens vergeten en dat vind ik dan thuisgekomen toch jammer... Het is het startpunt, van daaraf ga ik 'werken'; het is mijn referentie voor een goed overzicht, en voor het eventuele fotoboek dat ik ga maken hoort die 'afgezaagde' foto er soms gewoon bij om het verhaal te vertellen. Het is ook fijn om dat maar gehad te hebben, dan is alles wat daarna komt meegenomen!

Een voorbeeld. De eerste keer dat we in Pisa waren, kregen we bij de aanblik van de beroemde scheve toren een raar gevoel: het ding is zó bekend maar als je hem in het echt ziet, is je 1e gedachte (de mijne in elk geval): hij staat écht scheef! Het is een interessante plek, want er gebeurt van alles en je moet er een beetje de humor van inzien, en ik voel me dan ook zeker niet te goed om familieleden op de foto te zetten in de 'klassieke pose' met die toren! Vervolgens is het leuk om je om te draaien en vanaf de andere kant te kijken naar de mensen die ook zo'n gekke pose in staan te nemen. En naar de groepen met Aziatische toeristen die in het kielzog van een gids over het plein lopen. Italiaanse families die groepsfoto's staan te maken. De souvenirverkopers. En tegenwoordig veel stelletjes met selfiestick (ik bood voorheen ook nog wel eens aan om mensen eens even leuk samen op de foto te zetten met hun eigen camera maar tegenwoordig is dat wat minder nodig). Aan de overkant van het plein terrasjes met mensen die daar koffie zitten te drinken. De toren zelf is behoorlijk karakteristiek dus het is ook best aardig om er maar een stukje van op de foto te zetten, zeker tegen een mooie lucht als achtergrond, en dan is hij nog steeds herkenbaar. En als je veel dichterbij komt, zie je dat hij mooie details heeft. Ik heb er inmiddels veel foto's van gemaakt, en er zitten zeker foto's bij die ik nog niet eerder had gezien (hoewel ze ongetwijfeld wel gemaakt zullen zijn neem ik aan).

Bij andere gebouwen, zoals de Eiffeltoren, is het 'ding' al herkenbaar als je hem gebruikt als (vage) achtergrond voor het fotograferen van een persoon of detail van iets anders. Of alleen een weerspiegeling ervan is soms ook mooi! Wat dat betreft kan het fijn zijn als het regent of als het geregend heeft, kijk dus goed naar de plassen!
Om een 'unieke' foto te maken, kun je soms ook gebruik maken van de vele mensen die er in de buurt lopen, door ze te beschouwen als toneelspelers in jouw decor. Vroeger probeerde ik te wachten tot ze voorbij waren, zodat ik het gebouw kon vastleggen zonder mensen erbij, maar eigenlijk is dat best saai. Als je nu foto's terugkijkt van enkele decennia geleden is het vaak best leuk als er mensen (of auto's) op de foto staan, het is daarmee toch de weergave van een bepaald tijdperk! Dat geldt later ook voor de foto's die je nu maakt...
Verder kijk ik naar details van een gebouw, of zoek juist naar symmetrie als ik de gevel op de foto zet.
Ik zie tegenwoordig dat veel fotografen hun foto's van gebouwen recht zetten in de nabewerking (nabootsing tilt/shiftlens) maar ik vind dat erg kunstmatig. Ik zie meestal toch dat het niet 'klopt'. Van mij mogen lijnen in een foto juist best schuin lopen, dat verhoogt voor mij de dynamiek van de foto in veel gevallen. Zo'n rechtgezette foto vind ik vaak statisch, saai; ik beschouw het als een technisch trucje en niet per se als goede fotografie.

Oh, met deze aanvulling van Frank lees ik het artikeltje toch weer wat anders... Ja, ik verbaas me ook vaak over die heel perfecte foto's (vaak landschappen) die je vaak op internet tegenkomt. Ik heb er een tijdlang een dubbel gevoel over gehad, bewondering voor het vakmanschap, maar ook een bepaalde ergernis, omdat ze me eigenlijk niet zoveel doen. Ik maak dit soort foto's niet, maar heb ook het gevoel dat ik ze niet kán maken en dat heeft er wel eens voor gezorgd dat ik me afvroeg of ik wel door zou moeten gaan met fotograferen. Inmiddels begrijp ik dat het komt omdat ik ze niet wíl maken, want eigenlijk houd ik meer van foto's met een 'randje', ik vind het eigenlijk veel leuker als een foto niet helemaal zo perfect is. Gelukkig 'mag' dat in straatfotografie vaak nog wel!