Fotograferen op een Castlefest

Wat doe je als fotograaf eens wordt uitgenodigd voor een bezoek aan een Castlefest. Goede zin maken, Nikon camera in je rugzak stoppen en gaan!

Met het mooiste weer van de wereld kom je dan in Lisse terecht. Een compleet andere wereld. Filmhelden, comic figuren, en meer van suks lopen daar in vol ornaat rond.

Zien en gezien worden is het de gehele dag op het drie dagen durende verkleedfestival. En dagje uit in een betoverde wereld voor jong en oud. Zonder een greintje agressie.

Fotograferen mocht, maar wel met een fotopas. Uiteraard alleen met respect en met toestemming van de 'figuranten.' Dat eerste is natuurlijk ondoenlijk.

Eenieder knipt met zijn mobiel, en plaatst het direct op diverse openbare sites. Dus die pas had ik dit keer eigenlijk niet nodig.

Veel collega's liepen er rond. En zij fotografeerden iedereen die bizar, leuk, mooi en bizar was uitgedost. Ze deden het voornamelijk geposeerd.

Dat moet anders dacht ik. Ik genoot van deze mensen en van het weer, totdat een ingehuurde stoet ineens op mijn pad kwam. Een bonte stoet hoogpotige draken met berijders en aanverwanten liep ineens naast mij.

Ik schakelde de kleur in mijn hoofd direct uit. Ik zag ineens de darksite van deze groep op m'n netvlies branden. 'Zwart-wit, en er bovenop staan' flitste het door mijn hoofd.

Ik hoorde vele camera's om heen klikken, maar ze zagen niet wat er bij mij werd losgemaakt. Er werd eigenlijk alleen maar geregistreerd.

Mijn D700 met de 28-70mm lens kwam toen eigenlijk pas uit de rugzak. Alles bewoog redelijk snel, dus ik besloot mijn sluitertijd boven de 1/125 seconde bij zo'n 400 iso in te stellen om bewegingsonscherpte te voorkomen.

Ik fotografeer altijd met twee ogen open. Dit heb ik me aangewend, het is daarnaast ook ook veiliger. Je ziet wat er om je heen gebeurt. Maar wat tevens een leuk voordeel hiervan is, is dat je met je gezichts uitdrukking en met dat ene oog contact kunt maken...

Glimlachen wilde ik niet in deze setting. Ik wilde het DARK! En dat lukte. Ik keek door mijn zoeker en met mijn linkerhand en linker oog gaf ik kleine subtiele aanwijzingen.

Ik gromde, klauwde, deed het voor en ze begrepen het! Het ging om secondes maar het lukte. In tegenstelling tot mijn eerdere verhaal over het fotograferen van een Braziliaanse worstelwedstrijd moest ik nu juist niet nederig zijn. Ik moest nu juist regisseren en lef tonen.

Geen technische info in dit verhaal dit keer. Maar meer de boodschap dat als je iets ziet, dat je er dan in moet geloven en ervoor moet gaan. Ook dat is fotograferen.

Wil jij ook gave foto's maken?

Over de auteur

Robert Vogels († 4 januari 2024): na jaren beroepsfotograaf bezield amateur geweest in vele disciplines. Robert fotografeerde omdat 'we zo snel vergeten'. Voor mooi licht rende hij naar buiten, altijd 'in' voor een uitdaging!

8 reacties

Deel jouw mening

Ook interessant