Van op straat naar in de boomhut

woensdag 10 december 2025, 23:23 door Michiel Heijmans | 64x gelezen | 0 reacties

Toen ik vijf jaar geleden achter een bureau vandaan liep, had ik niet kunnen dromen over de boomhut waar ik nu mijn foto's maak.

Het einde van het jaar komt eraan, en of je nu wilt of niet, december is de maand van reflectie. Heb ik wel genoeg gedaan? En heb ik wel genoeg plannen voor 2026? Baal ik van dingen, of zijn er dingen anders gegaan dan verwacht? Welke dromen behaald, en welke bij lange na niet?

Een maand geleden liep ik terug van een fotoshoot, stapte ik mijn auto in en reed naar mijn nieuwe studio. Dat was niet eens een droom van mij, eigenlijk, een nieuwe studio. Laat staan een eigen studio.

Vorig jaar was ik eigenlijk helemaal niet zo bezig met studioportretten. Ik gaf mijn straatfotografieworkshops, de lezingen voor CameraNU en ik maakte zakelijke portretten.

Die zakelijke portretten maak ik nog steeds. En de workshops, en de lezingen, dat zijn allemaal vaste waarden geworden in mijn werkmaanden.

Boomhut

Ik kijk uit het raam over de weilanden, en zie in de verte een vogel op vliegen. Er grazen wat paarden in de verte en in de voorgrond staan de vrachtwagens van een transportbedrijf. Ik zie ze niet eens meer, want de natuur heeft mijn belangrijkste focus.

Die natuur, en het verre wegkijken, maken dat ik mijn studio ook gekscherend mijn boomhut noem. Het voelt ook echt zo. Het is die woensdagmiddag-hobbyclub waar je komt timmeren en kleien. Die plek waarbinnen jouw eigen creativiteit alles mogelijk is.

In mijn boomhut is vooral heel veel ruimte om jezelf te zijn. Dat doe ik ook. In urenlange gesprekken denk ik met de mensen die ik daarna fotografeer na over dromen, plannen, toekomst.

En soms gaat het ook over de dingen die we hebben meegemaakt. De dingen die ons gevormd hebben, en hebben gemaakt tot wat we nu zijn. Er zit kracht in die gesprekken. Mensen komen zachter op de foto, of juist sterker. Maar in ieder geval als zichzelf.

Straatfotografie

Straatfotografie knaagde niet aan me. Helemaal niet zelfs, en het is nog steeds ongeveer de helft van mijn werkweek. Ik ben er graag, buiten, tussen de mensen.

Sterker nog, ik ben net terug van mijn workshop in Londen, en heb echt wel een hernieuwde liefde voor dit fotografiegenre ontwikkeld. Een verdieping van wat ik deed eigenlijk.

Ik heb er zelfs mijn workshops op aangepast. Niet meer alleen straatfotografie, maar conceptuele fotografie op straat. Is dat heel erg anders? Nee, het grote verschil zit hem in de reden, of het idee waarmee je de straat opgaat.

Ik vraag deelnemers een kernwoord te definiëren. Wat voor beelden wil je nou maken? Wat voor type fotografie past nou het best bij de straatfotografie die jij wil leren?

Misschien heeft het te maken met bewuster fotograferen. En ik denk dat dat een beetje voortkomt uit de diepere gesprekken die ik in mijn boomhut heb.

In principe zijn mijn portretten een logisch gevolg van mijn straatfotografie. Op straat ontmoet ik heel veel mensen, maar ze ontmoeten mij niet. Het zijn vluchtige contacten, waarbij ze soms bedank met een glimlach, maar ze geen idee hebben waarom.

Het is een kleine stap naar de zakelijke portretten, waarbij ik zeven minuten het genoegen heb om iemand te zien, terwijl de volgende al staat te wachten. Twee mensen in een kwartier, acht mensen in een uur. Ook die ontmoet je maar heel eventjes.

Wennen aan een studio

Ik weet niet eens meer precies in welke maand het was, maar toen fotovriend Roy iemand zocht die samen met hem zijn studio wilde delen, toen voelde ik dat ik daar ja tegen moest zeggen.

Ik had dingen uit te zoeken. Is dat studiofotografie iets voor mij? Ik had er een paar jaar geleden aan geproefd, en was toen tot de conclusie gekomen dat dat niet zo was.

Maar de behoefte om mensen te spreken, een plek voor koffie te hebben, en een incidentele foto te maken trok me naar die gedeelde studio.

In de studio liet ik ze nu en dan iets staan, om hem ook een beetje van mij te maken. Maar 90 procent van wat er in de ruimte stond was natuurlijk niet van mij.

Nu is dat helemaal geen probleem, en heb ik met plezier gebruik gemaakt van reflectieschermen en andere props die aanwezig waren. Maar het was niet mijn plekje.

Nu heb ik in mijn boomhut zit, besef ik me dat terdege. Ik deed er een aantal fotoshoots, en dat smaakte enorm naar meer. Toen Roy de studio ging verlaten, en er vlakbij mijn huis ruimte vrijkwam, snapte ik dat ik door moest pakken.

Investeren

Het is niet zo, dat mijn week gevuld is met betaalde portretshoots, en dat ik dus fluitend de huur kan betalen van de werkzaamheden die ik in de studio verricht.

Ik zie het als een investering. Als een zeer aanwezig onderbuikgevoel mij verteld dat dit mijn pad is, dat dit een fantastische aanvulling is op de straatfotografie, dat hij het complementair is en prima naast elkaar kan bestaan, dan moet ik daar aan toegeven.

En ja, dat kan soms een beetje eng voelen, maar in dit geval heiligt het doel de middelen. Het komt goed. Alles in me vertelt me dat het goedkomt.

Mijn plan: 20 portretten maken in vrij werk, mijn stijl ontdekken, of in ieder geval wat ik leuk vind om te maken, en dat dan in een doosje stoppen. Dat moet uiteindelijk een product worden. Ik zit nu op 14 portretten.

Vooruitkijken

In 2026 ga ik me focussen op een specifieke doelgroep: fotografen, theatermakers en muzikanten - andere creatievelingen. Het zijn mensen die verhalen maken. Verhalenvertellers.

Ik voel herkenning in hun verhalen, en groei tijdens het sparren over de dingen die we nog willen. Ik krijg inzichten, laat reflecteren, maar laat vooral "zijn". Het is een beetje vreemd woord, maar ik merk dat het resultaat van die gesprekken een waarachtig portret is.

"Zo heb ik nog nooit op de foto gestaan, ik sta er gewoon als mezelf op!" Of: "Je hebt een kalmte meegegeven aan de foto's, die ik normaal veel minder terugzie."

Ik zei van de week nog tegen iemand: ik wil dat iemand naar huis gaat met iets meer dan alleen een foto. Dat diegene naar huis gaat met een foto, die de samenvatting is van een goed gesprek. Van een open gesprek. Van jezelf kunnen zijn in mijn boomhut.

Terugkijken

Ik zelf ben in het afgelopen jaar misschien niet eens zo heel veel veranderd. Ik ben van een zeer geïnteresseerde straatfotograaf, die op zoek is naar verstilde beelden in een chaotische stad, gegroeid naar een portretfotograaf met een boven gemiddelde interesse in andere mensen.

In hun motivaties, inspiraties en in die ander zelf. Er zijn zoveel mooie mensen op de wereld, en de helft van die mensen weet dat niet eens. Het is de schittering in je ogen, of die hele mooie bescheiden glimlach.

Het is de manier waarop je omgaat met je onzekerheid, of het masker van zekerheid dat dat verbergt. Het zijn je dromen, je plannen. Je enthousiasme.

Het zijn al die dingen waarvan ik hoop dat je ze gaat doen in 2026. Die maken dat we een goed gesprek kunnen hebben in mijn boomhut.

Ik zie je graag in mijn boomhut.

Meer over straatfotografie

Wil je meer weten over straatfotografie en over hoe jij de mooiste straatfoto's kunt maken? Bekijk de cursus Straatfotografie op Photofacts Academy of bestel het boek de Straatfotobijbel. Beide door straatfotograaf Michiel Heijmans.

Over de auteur

Michiel is professioneel straatfotograaf en geeft workshops en lezingen over straatfotografie. Hij schrijft columns voor Focus Magazine en is erg actief op Instagram. Daar vind je dagelijks inspiratie en tips voor je eigen straatfotografie!

0 reacties

Deel jouw mening

login of geef je gegevens op

onthoud mijn gegevens

Onjuiste combinatie e-mailadres en wachtwoord.

blijf ingelogd

annuleren

Stuur mij een e-mail bij vervolg reacties

Bekijk ons reactiebeleid.

Ook interessant

• 

  Straatfotografie tip: De herfst is bij uitstek de tijd om paraplu’s te fotograferen

  door Michiel Heijmans

• 

  Straatfotografie tip: Gebruik een zo klein mogelijke camera

  door Michiel Heijmans

• 

  Straatfotografie tip: Stel je camera in op zwart-wit

  door Michiel Heijmans

• 

  Straatfotografie tip: Fotografeer de mens als onderdeel van zijn omgeving

  door Michiel Heijmans

• 

  Eén uur op één plek

  door Michiel Heijmans

Toon alle artikelen binnen Column