Er zijn studies die claimen dat fotograferen de ervaring tijdens een vakantietrip juist intensiveert. Onderzoekers van Yale stuurden bijvoorbeeld een testgroep op een busreis door Philadelphia, waarvan de helft foto’s maakte en de andere helft niet fotografeerde. Via eye tracking bleek dat de fotograferende groep de reis door positieve visuele impulsen meer bewust beleefde. Ook keken de fotomakers achteraf met meer plezier terug op de trip dan hun niet-fotograferende reisgenoten.

(De Yale onderzoekers stelden overigens ook het tegenovergestelde vast: mensen die beelden maken van iets onaangenaams — zoals een verkeersongeluk — ervaren de gebeurtenis als heftiger en houden er langer een negatief gevoel aan over).

Afgelopen voorjaar maakten we een mooie rondreis door Italië. Het is en blijft inderdaad een worsteling. Wat fotografeer je wel en wat niet. Als ik met mijn camera fotografeer, wil ik natuurlijk het "perfecte" plaatje maken. Dat kost tijd en je wilt de meereizende partner niet tot last zijn om eindeloos bezig te zijn. Al is het maar om te wachten totdat die hordes toeristen uit beeld vertrokken zijn. Maar soms kan je van twee werelden het beste eruit halen.
We waren in de Sint-Franciscusbasiliek in Assisi. Alles wat daar te zien is, is perfect vastgelegd in stapels boeken. Onnodig om dat zelf over te doen. Dus, de camera was niet mee. Maar, plotseling werd daar uit het niets een schitterend gezang aangeheven door, na later bleek, een groep studenten uit Californië. Dit raakte me en ik wilde het moment vasthouden. Ik pakte daarom mijn telefoon en nam foto's (snapshots). Fototechnisch waren het onsscherpe plaatjes en met bezoekers die het beeld verstoorden. Maar, wat ik wilde vasthouden was gelukt. Zelfs zodanig dat ik laatst één van die foto's in een presentatie heb gebruikt, die ging over muziek en jeugd.